Terapia dla młodzieży – kiedy i jak jest prowadzona?

Problemy z psychiką odczuwają już coraz młodsze osoby. Szacuje się, że nawet dzieci mogą mieć pierwsze objawy chorób, które kwalifikują je do leczenia psychologicznego. Często jednak problemy są bagatelizowane, przez co psychologiczna terapia młodzieżowa rozpoczyna się bardzo późno i trwa znacznie dłużej. Kiedy powinniśmy szukać pomocy psychologa i jak ona wygląda?

Problem goni problem

Wbrew pozorom nastolatki mają bardzo dużo różnego rodzaju problemów, które skutkują złych stanem ich psychiki. Już małe dzieci bombardowane są z każdej strony informacjami o tym, że aby być szczęśliwym, trzeba być szczupłym, wysportowanym i doskonale ubranym. Niestety, dzieci dorastają w takim przeświadczeniu, a zapracowani rodzice nie zawsze mają czas, aby ich z niego wyprowadzić. Co więcej, rodzice często sami pielęgnują w dzieciach takie myślenie. Skutkuje to problemami z postrzeganiem świata i kontrolowaniem emocji. Dzieci nie odróżniają tego co dobre i normalne od anomaliów. W konsekwencji może u nich dochodzić do zaburzeń odżywiania (anoreksji, bulimii, ortoreksji), problemów z agresją, postrzeganiem świata, obniżonych nastrojów prowadzących do depresji czy zaburzeń rozwoju (dotyczy to w szczególności dzieci, choć zdarza się także u nastolatków). Co ciekawe, większość problemów nastolatków jest bagatelizowana nie tylko przez rodziców, ale i nauczycieli, którzy przecież spędzają z nimi sporo czasu w szkole. Tymczasem w przypadku jakichkolwiek problemów nastolatków konieczna jest szybka interwencja, która ma na celu rozpoznanie problemu, postawienie diagnozy i rozpoczęcie psychologicznej terapii młodzieżowej. Pamiętajmy, że im szybciej zareagujemy, tym większe szanse na pełne i co najważniejsze szybkie wyleczenie dziecka. Im późniejszy moment reakcji, tym problem bardziej narasta, aż w końcu może on nabrać gigantycznych rozmiarów, z którymi nawet psychologom trudno jest walczyć. Wtedy już może nie wystarczyć psychologiczna terapia młodzieżowa, a koniecznością stanie się leczenie psychiatryczne.

Terapia indywidualna

W większości przypadku dziecko uczęszcza do psychologa na terapię indywidualną. Psychologiczna terapia młodzieżowa indywidualna https://psychoterapeuta-gdynia.pl/psychoterapia-mlodziezy/ ma na celu wyciągnięcie od chorego jak największej liczby informacji, na podstawie których można dobrać odpowiednie leczenie. Dlatego też nastolatek podczas sesji z psychologiem jest w gabinecie sam – bez obecności rodziców czy opiekunów. Czasami może zdarzyć się, że psycholog zaprosi na terapię całą rodzinę, jednak zwykle ma to charakter jednorazowego spotkania i wynika tylko i wyłącznie z potrzeby całego procesu terapeutycznego. Jeżeli jednak podczas spotkania okaże się, że problemy nastolatka wynikają częściowo z problemów rodziców, oni również mogą dostać zalecenie uczęszczania na terapię. Rzadko natomiast wdrażana jest terapia rodzinna, wszak psychologiczna terapia młodzieżowa ma głównie na celu pomoc dziecku, a obecność innych członków rodziny mogłaby okazać się zbyt trudna, a nawet frustrująca dla nastolatka. Terapia indywidualna trwa tyle, ile dziecko potrzebuje do pełnego wyleczenia. Zwykle nie trwa krócej niż kilka miesięcy, choć równie dobrze może trwać kilka lat. Wszystko zależy od stopnia zaawansowania choroby i częstotliwości spotkać z psychologiem. Pamiętajmy, że psychologiczną terapię młodzieżową musi prowadzić psycholog dziecięcy, a nie dla dorosłych, nawet jeśli nastolatek ma już 15 czy 16 lat.

Terapia grupowa

Psychologiczna terapia młodzieżowa indywidualna może zostać uzupełniona o terapię grupową. Rzadko psycholog rekomenduje wyłącznie terapię grupową, chyba że chory jest już na dobrej drodze do wyleczenia. Terapia grupowa stosowana jest w kilku celach. Podstawowym jest poznanie osób zmagających się w tymi samymi lub podobnymi problemami. Ma to uświadomić nastolatkowi, że po pierwsze nie jest on na świecie jedyną osobą dotkniętą chorobą, po drugie zaś objawy, jakie ma to rzeczywiście objawy choroby. Nastolatek powinien również umieć otworzyć się przed innymi i rozmawiać o swoich problemach. Poznanie osób w podobnym wieku, które również mają problemy natury psychologicznej, ma pomóc nastolatkowi w zainicjowaniu rozmowy i uświadomieniu sobie skali własnych problemów. Terapia grupowa ma także skłonić dziecko do pracy nad sobą, tak aby mogło ono pochwalić się przed innymi uczestnikami własnymi osiągnięciami. Niemniej jednak nie może mieć to formy wyścigu czy dążenia do tego, aby być najlepszym. W takim wypadku nastolatek nie powinien dłużej uczęszczać na terapię grupową, a pozostać przy terapii indywidualnej. Terapia grupowa prowadzona jest również przez psychologa dziecięcego. Dobrze, gdy ma on uprawnienia do prowadzenia tego rodzaju terapii potwierdzone różnego rodzaju certyfikatami. Psycholog powinien bowiem umieć ocenić postępy każdego z uczestników psychologicznej terapii młodzieżowej grupowej i wystawić opinię dla terapeuty indywidualnego. Może zdarzyć się także, że terapia indywidualna i grupowa prowadzona będzie przez tą samą osobę – takie rozwiązanie również jest korzystne dla nastolatka.